Η ιδέα αναπτύχθηκε, αρχικά, από τον βρετανό οικονομολόγο William Foster Lloyd το 1833, παρατηρώντας την ανεξέλεγκτη βόσκηση στην κοινή γη (στη Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία).Έναν αιώνα αργότερα, ο Αμερικανός βιολόγος και φιλόσοφος, Γκάρετ Χάρντιν, χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο στο άρθρο του, για να εξηγήσει το ίδιο πρόβλημα και τις επιπτώσεις του στην ατμόσφαιρα, τους ωκεανούς, τα ποτάμια και τα ψάρια, μεταξύ άλλων. https://science.sciencemag.org/content/162/3859/1243
Ο Χάρντιν στην “Τραγωδία των Κοινών” είμαι σίγουρη ότι δεν υπονοούσε εμάς, τους ανθρώπους. Αναφερόταν στη συσσώρευση φυσικών ή άλλων πόρων, για κάθε ατομική ευημερία, αντί για το κοινό καλό. Αναρωτιέμαι, όμως: Ποιο είναι το κοινό καλό που όλοι φαίνεται να έχουν αγωνιστεί για αιώνες και εξακολουθεί να μην είναι τόσο κοινό;
Λοιπόν, ο Χάρντιν, δηλώνει ότι το να απευθύνεσαι στα συναισθήματα του κοινού, όταν πρόκειται για διαχείριση πόρων, απλά δεν θα λειτουργήσει.
Λυπάμαι για τους ανθρώπους που έμειναν χωρίς χαρτί υγείας. Αυτή είναι μια πραγματική τραγωδία, που είχε μονοπωλήσει την ατζέντα των χιουμοριστικών εικόνων (memes and gifs) για αρκετό καιρό,στην αρχή της καραντίνας.
Επιτρέψτε μου, τώρα, να εξηγήσω τη δική μου «Τραγωδία των Κοινών Θνητών».
Η τραγωδία του κοινών θνητών είναι ότι είναι πάντα αναλώσιμοι.
Είναι πάντα εξαρτώμενοι από το κράτος, που τροφοδοτεί την ευημερία τους. Ωστόσο, μέσα στην τυφλή τους εμπιστοσύνη, αποτυγχάνουν να καταλάβουν το πόσο αναλώσιμοι είναι, πραγματικά.
Η τραγωδία των κοινών θνητών είναι η αποτυχία τους να συνειδητοποιήσουν.
Δεν συνειδητοποιούν ότι, προκειμένου ένα κράτος να είναι αξιοπρεπές, ένα άλλο θα πρέπει να υποφέρει από αναξιοπρέπεια.
Οι άνθρωποι από το τμήμα που αποστραγγίζεται και αναλώνεται, σε όλα τα επίπεδα παύουν να είναι κοινοί θνητοί. Γίνονται αόρατοι.Κανείς δεν βλέπει ή αισθάνεται τον πόνο τους, την πείνα τους, τα παιδιά τους που πεθαίνουν, τις επιδημίες τους, την αδικία που υφίστανται και τέλος την εξαφάνιση.
Η χαρά του να έχεις πολλά, θολώνει την ηθική των κοινών θνητών, η οποία αντικαθίσταται από έναν αμυντικό μηχανισμό, που ονομάζεται «αόρατο πέπλο».
Μόνο όταν το πρόβλημα χτυπήσει την πόρτα των κοινών θνητών, τότε θα συνειδητοποιούν ένα μέρος της αλήθειας.
Μιλάω με γρίφους. Το ξέρω. Όλη μας η ύπαρξη είναι ένας γρίφος. Δυστυχώς, οι κοινοί θνητοί είναι επίσης κοινά, ελέγχονται από εκείνους που μπορούν να ελέγξουν.Εκείνοι που κατέχουν τους πόρους και τα μέσα είναι εκείνοι που πιθανόν να έχουν την απάντηση ή ακόμα καλύτερα την λύση.
Αλλά, όπως ο Χάρντιν υπαινίσσεται στα μάτια μου, αλλά για άλλους λόγους, καμία συναισθηματική έκκληση δεν μπορεί να τους κάνει να μεταμορφωθούν από δαίμονες σε Θεούς.
Εκεί πήγαν όλα τα χαρτιά τουαλέτας.
