Kανείς δεν γεννήθηκε με όραμα να καταλήξει στους δρόμους, να κακοποιηθεί σεξουαλικά, να εθιστεί σε ουσίες, να αυτοκαταστραφεί. Κανείς δεν γεννήθηκε με το όνειρο να μένει στους δρόμους, χωρίς καμία ασφάλεια, χωρίς κανέναν να νοιάζεται για αυτόν, χωρίς καμία προστασία και κοινωνική πρόνοια. Κανένας ποτέ δεν φαντάστηκε ότι θα περιπλανιέται χαμένος, καταδικασμένος, απόκληρος. Και ποτέ κανένας δεν θέλησε να δεχτεί την κατακραυγή, την περιφρόνηση και τον χλευασμό από τους συνανθρώπους του. Και όμως, αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν, αλλά δεν θέλει κανείς να τους δει, αλλά πολλοί τους χρησιμοποιούν.
Τη ζωή αυτών των αόρατων ανθρώπων, που η ζωή και η κοινωνία με την αδιαφορία της καταδίκασε στην αφάνεια και στον πόνο, παρουσιάζει με απόλυτη κατανόηση και ενσυναίσθηση ο φωτογράφος Mark Laita με μια σειρά συνεντεύξεων ως ένα είδος ντοκιμαντέρ που ονομάζει soft white underbelly.Πολλοί εκμυστηρεύτηκαν ότι από παιδιά γνώριζαν ότι δεν έχουν καμία ελπίδα να κάνουν κάτι καλύτερο για τους εαυτούς τους.
Οι συνεντευξιαζόμενοι είναι άνθρωποι του περιθωρίου που κάποτε ήταν παιδιά που κακοποιήθηκαν ψυχικά, σωματικά, σεξουαλικά, εγκαταλείφθηκαν, μεγάλωσαν χωρίς καμία στοργή και οικογενειακή θαλπωρή. Είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν μη προνομιούχοι οικονομικά και δεν κατάφεραν να αποκτήσουν τη μόρφωση και την παιδεία που θα τους οδηγούσε σε μια καλύτερη ζωή. Είναι άνθρωποι χαμένοι ίσως εγκαταλελειμμένοι στη μοίρα τους, που το μόνο που τους κάνει να χαμογελάει είναι μια φιλική κουβέντα με τον φωτογράφο και καθημερινό μέλημά τους ένα πιάτο φαΐ, ίσως -εάν είναι τυχεροί-ένα τσιγάρο και για κάποιους σε ακόμη δυσκολότερη θέση, μια εθιστική ουσία. Στη σειρά αυτή των ντοκιμαντέρ θα γνωρίσετε και την άλλη όψη του νομίσματος που αποκαλούμε ζωή.
θα τους δείτε μπροστά σας να συνομιλούν μαζί σας. Στην ουσία, θα κοιτάξετε τα μάτια τους και θα ακούσετε αυτά που δεν είπαν πότε, γιατί απλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ακούσει.
Η ιδέα του φωτογράφου προέκυψε κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Όπως ο ίδιος λέει αυτά τα βίντεο έχουν στόχο την ευαισθητοποίηση ως προς τα πράγματα που είναι διαλυμένα στη χώρα του. «Εάν εμείς δεν κοιτάξουμε αυτά τα πράγματα, απλώς θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν και να χειροτερεύουν και εγώ πιστεύω ότι το να ακούς, να κατανοείς, να αποδέχεσαι και ίσως να αποφασίσεις να κάνεις κάτι με διαφορετικό τρόπο, μπορεί τελικά να φέρει μια αλλαγή.”
Εάν λοιπόν τύχει να δείτε κάποια από τα βίντεο και τις συνεντεύξεις και δεν σας αρέσει αυτό που αντικρίζετε, σκεφτείτε ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν κάποτε παιδιά ή άνθρωποι που η μοίρα δεν τους φέρθηκε τόσο γεναιόδωρα. Μπορούμε να αποτρέψουμε αυτόν τον πόνο και αυτή την εξέλιξη για τα μελλοντικά μας παιδιά;
