Για ένα μικρό παιδί η ζωή είναι, ή τουλάχιστον έπρεπε να είναι, ένας καμβάς γεμάτος χρώματα. Αντί γι’ αυτό, βρομίζουμε τα πινέλα τους με τη βαριά νόσο των ενηλίκων, που επιδιώκει να κολλήσει αδέξια πάνω τους και είναι μπολιασμένη με πάθη, μικρότητες, εγωισμό, φθόνο και σκέτη ασχήμια. Μένει η ελπίδα, πως αυτά θα αποτινάξουν από πάνω τους μια κοινωνία που έμαθε μόνο να λερώνει κι εμείς θα ανακτήσουμε την προ πολλού χαμένη μας διαύγεια. Η ειρήνη προϋποθέτει φρόνηση και συνέπεια που θα επικρατήσουν πάνω στον παραλογισμό. Όταν τα παιδιά βρίσκονται στην αλάνα, έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν πως θα περάσουν τον χρόνο τους. Στον αχανή αδιαμόρφωτο χώρο που αλωνίζουμε εμείς, ας τους δώσουμε το δικαίωμα να φωνάξουν:
«ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΑΛΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ».
Παρακάτω θα δείτε έργα λιλιπούτιων ζωγράφων και τον τρόπο που αποτύπωσαν την ειρήνη στο χαρτί όπως μονάχα αυτοί ξέρουν. Τους ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας.
