Αυτές τις μέρες με αφορμή την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, γύρισα τον χρόνο πίσω στο ’90-91 που ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο ήταν σε εξέλιξη.
Παιδί γεννημένο και μεγαλωμένος στην Αθήνα δεν είχα ιδέα από εναέριες παραβιάσεις κλπ….
Θυμάμαι, λοιπόν, ότι θέλησα να προστατεύσω τα παιχνίδια μου για να μην πέσουν στα χέρια των κακών και μη έχοντας εναλλακτικές λύσεις, με το μυαλό ενός οχτάχρονου, έκαιγα στην σόμπα τα playmobil που είχα… Έκλεινα τα αφτιά μου στις ειδήσεις, όχι όμως τα μάτια μου.
Άρα οι εικόνες με στοίχειωναν….
Στο σήμερα λοιπόν.
Δεν έχω μιλήσει ανοιχτά στο παιδί μου ακόμα. Δεν έχω ανοιχτή την τηλεόραση ώστε ν’ ακούσει κάτι και να ρωτήσει.
Του αφήνω λίγο χρώμα στην ήδη πιεσμένη καθημερινότητα του.
Ας τα απομακρύνουμε από τις οθόνες την ώρα ειδήσεων κ ας τους εξηγήσουμε, αν θελήσουμε – με τον δικό μας τρόπο – τι συμβαίνει.
