Τα Φεγγάρια του Ρίτσου

Το κείμενο αυτό σε καμιά περίπτωση δεν επέχει θέση μελέτης –άπαγε της βλασφημίας. Αυτή, η μελέτη δηλαδή, είναι δουλειά των φιλολόγων. Μια δουλειά που με μεγάλη χαρά θα υποδεχόμουν και θα διάβαζα. Πίσω λοιπόν απ΄ αυτό το κείμενο κρύβεται η αγάπη ενός ανθρώπου για την ποίηση, και στην περίπτωση μας, η αγάπη για την ποίηση του Γιάννη Ρίτσου.

Κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να υπάρχει στην ελληνική ποίηση, ποιητής που να αγάπησε την ‘’πέτρα’’ και να την αποθέωσε ως χαρακτηριστικό στοιχείο του ελληνικού τοπίου αλλά και της ποίησής του, σαν τον Σεφέρη και τον Ρίτσο. Δεν πρέπει να υπάρχει έλληνας ποιητής που να αγάπησε τον ‘’ήλιο’’, το ‘’φως’’, και την ‘’διαφάνεια’’, σαν στοιχεία του ελληνικού τοπίου καθοριστικά στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του λαού μας, αλλά και της ποίησής του, σαν τον Ελύτη, τον Ρίτσο και τον Σεφέρη .

Δεν υπάρχει όμως στην ελληνική ποίηση ποιητής, στον βαθμό που έχω διαβάσει και γνωρίζω την ποίησή μας, που να αγάπησε, να αποθέωσε και να έβαλε στην ποίησή του το φεγγάρι τόσο πολύ όσο ο Γιάννης Ρίτσος. Δεν υπάρχει συλλογή του, τρόπος του λέγειν, που να μην υπάρχει στίχος με αναφορά ή αφιερωμένος στο φεγγάρι . Παραθέτω παρακάτω κάποιες απ΄ τις δεκάδες, που έχω καταγράψει, αναφορές του στο φεγγάρι (έχω παραλείψει απ΄ αυτές, τις όποιες αναφορές υπάρχουν στο φεγγάρι, στο εμβληματικό του ποίημα ‘’Σονάτα του σεληνόφωτος’’)

‘’κοιτούσε στο φεγγάρι την ταλαντευόμενη σκιά της ύβρης του πάνω στο μηρό’’
‘’ξεκρέμασε τη ζακέτα της δίχως να κλάψει κι έφυγε-

σα να ξεκρέμασε το φεγγάρι απ΄ τον ουρανό’’

‘’απαντήσαμε σένα μοναχό μ΄ ένα φεγγάρι ανοιξιάτικο στα χέρια

να βηματίζεις μοναχό στ΄ ακρογιάλι…’’

‘’Και να την ώρα πια που το φεγγάρι τον φιλάει σιμά στ΄

αυτί με κάποια στεναχώρια’’

‘’Όμως κι εκείνη και την άλλη νύχτα ήταν το ίδιο βραδύγλωσσο φεγγάρι’’
‘’αγαθό, νεανικό και μειλίχιο σαν πρωϊνό φεγγάρι’’
‘’Φιλήδονο φεγγάρι μη μου αλλάζεις τα λόγια’’
‘’Αν γδυνόσουν μπροστά στο φεγγάρι, το χέρι της ιστορίας θα γινόταν χρυσό’’
‘’Μια γάτα παίζει στο χωράφι τη λεμονόκουπα του φεγγαριού’’
‘’Η Παναγιά του φεγγαριού τριγυρίζει ξυπόλητη στ΄ αντίσκηνα’’
‘’Κι η Παναγιά του πόντου φλωροκαπνισμένη απ΄ το σούρουπο να σεργιανάει ξυπόλητη στην αμμουδιά… μ΄ ένα θαλασσινό σταυρό τη φεγγαρίσια πλεξούδα της
‘’Ετούτα τ΄ άρβυλα τα μπαλωμένα, τα χοντροκαμωμένα δεν είναι για τα πόδια σου φεγγάρι’’

Τον Γ. Ρίτσο τον αγαπάω πολύ, πέρα από την ποίησή του, και για έναν άλλον λόγο. Πρέπει να του μοιάζω. Όχι μόνον εγώ, παρά κι άλλοι. Λίγοι φαντάζομαι. Είμαστε εμείς οι λίγοι κι αυτός. Εμείς οι φεγγαρόπληκτοι, που τις νύχτες περπατάμε, όπως πρέπει να έκανε κι αυτός, με το κεφάλι και τα μάτια μας καρφωμένα ψηλά, στον ουρανό να κοιτούν τα άστρα και το φεγγάρι. Είναι ο πρίγκηπάς μας.