Είμαι, υπάρχω και κινούμαι ως γραμμή μέσα σε ένα απέραντο σύμπαν ιδεών και κόσμων. Αφήνω το αποτύπωμα μου συνειδητά και μη. Μένει εκεί και θα συνεχίζει ακόμη και όταν εγώ πάψω να υπάρχω ως φυσική παρουσία στο χωροχρόνο. Η κάθε μου κουβέντα, δράση και συναίσθημα συμβάλλει θετικά, ή αρνητικά στη ροή του σήμερα γιατί όλα αυτά κουβαλάνε περίσσια ενέργεια μέσα τους, περισσότερη από αυτή που έχω υπολογίσει.
Δε θα δειλιάσω ούτε στιγμή να ζήσω, να χαρώ, να λυπηθώ και δε θα πάρω τίποτα πίσω. Όταν τα διάλεξα «ήμουν» και τώρα είμαι αλλιώτικη. Το καβούκι είναι πολύ βαρύ για να το κουβαλάω στην πλάτη και δε φτιάχτηκα για να το υποστώ. Αναπόφευκτα θα ταλαντεύομαι ανάμεσα στην αβάσταχτη κουφότητα που σέρνει η επιπολαιότητα του τολμώ και στη βαθιά επίγνωση των συνεπειών, όμως έτσι μαθαίνω. Εκπαιδεύομαι στο να μη νιώσω παντογνώστης γιατί αυτό είναι ακόμη πιο ασήκωτο από το καβούκι.
Είμαι εδώ για να μαθαίνω και όσο το κάνω αυτό η γραμμή μου δε θα έχει αρχή και τέλος μονάχα θα επεκτείνεται μέχρι να σχηματίσει έναν κύκλο που μέσα του θα έχει αυτά που κατάφερε να συλλάβει ο νους και άλλα τόσα που χώρεσε και βάσταξε η καρδιά μου. Ένας κύκλος που θα εκπέμπει φως όχι σκοτάδι επειδή αυτό θολώνει την πυξίδα και χάνεις τον προσανατολισμό σου.
Τα μάτια μου θέλω ορθάνοιχτα στις αλλαγές που έρχονται και με βλέμμα διαπεραστικό θα τις ανακρίνω για να δω αν είναι επαρκείς και άξιες για να ταξιδέψω μαζί τους σε ταραγμένες θάλασσες εκεί που διαφεντεύει το σθένος. Η μπουνάτσα ισοδυναμεί με απανεμιά και αν αφεθείς στη φαινομενική γαλήνη που προσφέρουν, θα ξεχαστείς. Χέρια και πόδια θα σταματήσεις να κουνάς και το αιφνίδιο ψηλό κύμα που αναπότρεπτα θα έρθει, θα σε βρει απροετοίμαστο και θα σε πάει στο βυθό.
Είμαι εσύ, ζώσε με γερά σαν σπαθί και μη με λησμονήσεις.
