Υπάρχουν πολλά είδη πατεράδων, αλλά εγώ θα μοιραστώ μαζί σας αυτά που μου έμειναν στην καρδιά.
Θυμάμαι, βλέπετε, το βλέμμα του πατέρα μου σε κάθε χειρουργείο μου. Δεν μιλούσε αλλά τα μάτια του ήταν υγρά. Θυμάμαι το αγέρωχο και αιμοβόρο ύφος του προς τον δύστυχο γιατρό όταν με έβλεπε να υποφέρω.
«Το έσφαξαν το παιδί μου”. Είμαι σίγουρη ότι το έλεγε.Φυσικά μετά τους ευχαριστούσε τους γιατρούς μου με αγάπη.
Θυμάμαι τον παππού μου όταν σε τροχαίο ήρθε τρέχοντας στο νοσοκομείο να δει τα εγγόνια του. Σαν ταύρος έψαχνε τους γιατρούς και τους ενόχους.
Σκούπιζε διακριτικά τα μάτια του αλλά εγώ που τα παρατηρούσα όλα από μικρή, τον έβλεπα. Και τι εντύπωση μου έκανε η ευαισθησία σε τόσο σκληρά πρόσωπα!
Αυτό που έγινα το οφείλω στην παρατηρητικότητα που ανέπτυξα δεξιοτεχνικά από παιδί.
Θυμάμαι έναν φίλο μας που έχασε τον γιό του. Δεν ήταν ποτέ ο ίδιος μετά από αυτό. Δεν μιλούσε και σε συζητήσεις συχνά το βλέμμα του χάνονταν σαν να σταματούσε ο χρόνος.
Λένε ότι οι άντρες δεν κλαίνε. Και φυσικά κλαίνε αλλά έχουν εξασκηθεί καλά στο να μην το δείχνουν.
Και όσο πιο πολύ πιέζονται να μην δείξουν αδύναμοι, τόσο πιο σκληροί δείχνουν προς τα έξω.
Δε γνώριζα τον πόνο του πατέρα που χάνει το παιδί του.
Στέκονται αγέρωχοι στην απώλεια.
Και ίσως αυτό πονάει περισσότερο.
Δίπλα στον θάλαμο μου ,μια κυρία δάκρυζε. Μου έλεγε το πόσο μοιάζει ο δικός μου πατέρας με τον δικό της.
«Έτσι στέκονταν και ο δικός μου, Βίκυ μου, δίπλα μου. Έτρεμε μην πάθω τίποτα. Δεν έφευγε από πλάι μου. Τον έχασα και έχασα τον κόσμο όλο. Να τον προσέχεις τον μπαμπά σου».
Καθώς τα χρόνια περνούν, οι απώλειες των φίλων μου μεγαλώνουν. Καθώς μεγαλώνουμε, χάνουμε όλο και περισσότερα. Συνηθίζουμε στην απώλεια.
Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι οι άνθρωποι μας δεν φεύγουν ποτέ. Κάθε κομμάτι τους αποτυπώνεται πάνω μας. Μας συμβουλεύει ,μας καθοδηγεί. Κάθε φορά που ακούς την φωνή μέσα σου να σε αποτρέπει, να σε διχάζει να σε ενθαρρύνει είναι οι φωνές των ανθρώπων σου. Είναι αυτοί που έμειναν στην μνήμη και την καρδιά σου. Δεν φεύγουν.
Όταν κάποιος πράττει αυθόρμητα και γίνεται έρμαιο του θυμού του, δεν ακούει αυτές τις φωνές. Δεν ακούει την συνείδηση του που έχει γαλουχηθεί από αυτούς που έχασε.
Η απουσία των καλών ανθρώπων είναι και αισθητή και κρατά αιώνια, όπως και η επιρροή τους.
Είμαι τυχερή που μεγάλωσα με καλούς ανθρώπους.
Και είστε και εσείς εάν έχετε τέτοιες αναμνήσεις,
Να θυμάστε ότι πατέρας δεν γίνεται κάποιος. Ο πατέρας είναι ο άνδρας με αρχές και πατρικό ένστικτο που χαρίζει σε όλα τα παιδιά. Δεν είναι μόνο το αίμα που δημιουργεί οικογένειες.
