Ωδή προς δύσκολους
Με όλους δεν μπορείς να είσαι φίλος.
Με όλους δεν είναι ούτε καν ο σκύλος.
Μπορείς να έχεις δυο Θεούς
και να πιστεύεις σε αυτούς;
Μπορείς να αγαπάς τους πάντες
ή να κυκλοφορείς με βάτες;
Κάπου κάπου διαολοστέλνεις.
Πόσα πια να υπομένεις;
Κάπου λες «βρε δεν αλλάζουν»!
Κοίτα μίσος, πώς κοχλάζουν!
Βράζουν ,κάνουν σαν σκυλιά που οδύρονται.
Και ποτέ δεν παραδίνονται.
Πόσο πια να υπομένεις…
Πες μου τι δεν καταλαβαίνεις;
Κάτσε εκεί στη μοναξιά σου
Να αγαπάς με την καρδιά σου.
Να μετράς με την ματιά σου
τους ανθρώπους που αξίζουνε.
Στην ζωή σου να υπάρχουν,
δεν θα φθείρουν ,δεν θα φθείρονται.
Να ακούς την αφεντιά σου,
Το ένστικτό σου που σου λέει:
Μακριά και αγαπημένοι.
Δεν μπορούν όλοι με όλους,
Μα τι θες να γίνεις Δήμαρχος;
Να τα ‘χεις καλά με όλους
και μετά τις εκλογές περίπατο;
Άνθρωπος είσαι, πώς ν ’αντέξεις;
Είναι δυνατόν να πείσεις
κάποιον που σε κατατρέχει;
Γιατί ένας Θεός ξέρει τι του λείπει.
Κόμπλεξ είναι δεν περνάει.
Ίσως ματαιοδοξία, ίσως ζήλεια, αδυναμία,
Στοχευμένη μάλα *,ανοησία;
Εάν τον εαυτό σου ξέρεις,
Όπου φύγει φύγει ,φεύγεις.
Διότι αν κοιτάς πολύ την άβυσσο,
Δεν θα γίνει και παράδεισος.
Η άβυσσος θα σε κοιτάξει, φίλε.
Έτσι είπε και ο Νίτσε.
Μάθε πια να ξεχωρίζεις
Και τη μοίρα σου να ορίζεις.
Με όλους δεν μπορείς να είσαι φίλος.
Με όλους δεν είναι ούτε καν ο σκύλος.
* μάλα (Κλιτικό Αρχαίας)
Β.Σγουρέλλη
