Χαζεύοντας μία μέρα στο διαδίκτυο, εν μέσω καραντίνας και περισσής βαρεμάρας είδα μία φωτογραφία, την οποία θα παραθέσω παρακάτω και η οποία μου γέννησε πολλές σκέψεις και συναισθήματα.
Είμαι ένας άνθρωπος που λόγω εργασίας ζω τα τελευταία τέσσερα χρόνια μακριά από τον τόπο μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά είναι πολύ διαφορετικό όταν δεν είσαι 18 χρονών και φοιτητής. Είσαι πια ώριμος άνθρωπος και καλείσαι να ξεκινήσεις κάπου αλλού μία νέα ζωή. Δεν είναι εύκολο, είναι μία πρόκληση, νέα δουλειά, σπίτι, άνθρωποι… Η περίοδος προσαρμογής μπορεί να είναι εύκολη ή δύσκολη, να κρατήσει περισσότερο ή λιγότερο, σου λείπουν οι άνθρωποί σου.
Τελικά όμως προσαρμόζεσαι, μαθαίνεις τον τόπο, βρίσκεις τον ρυθμό σου, σου αρέσει η νέα πραγματικότητα.
Καθοριστικό ρόλο σε όλα αυτά φυσικά έχουν οι άνθρωποι που γνωρίζεις, οι νέοι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή σου και που αν είσαι τυχερός θα έρθουν και θα «κουμπώσουν» και θα μείνουν για πάντα. Εκεί λοιπόν ξεκινάει ένα νέο συναίσθημα, δεν ξέρω πως ονομάζεται. Είσαι στο νέο τόπο και σου λείπει ο παλιός… πάς πίσω στον παλιό και σου λείπει ο νέος, σα να είναι ένα πάζλ που κάθε φορά του λείπει ένα κομμάτι για να ολοκληρωθεί. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάς και στα δύο μέρη και που σου λείπουν κάθε φορά που φεύγεις μακριά.
Έτσι αισθάνομαι και εγώ! Ένα κομμάτι εδώ ένα κομμάτι εκεί και τα δύο πολύτιμα. Κάθε φορά που είμαι μακριά νιώθω ότι χάνω στιγμές από το καθένα… Όμως τελικά αυτό είναι τύχη, μεγάλη τύχη και πλούτος. Δικοί σου άνθρωποι σε διαφορετικά μέρη, που όμως αγαπάς εξίσου, όλοι σημαντικοί, όλοι κομμάτι δικό σου και πόσο θα ήθελες όλους αυτούς να τους φέρεις μία μέρα μαζί! Το τέλειο πάζλ!
Τα τελευταία λοιπόν χρόνια, έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, από όλους πήρα κάτι σημαντικό, εύχομαι και εκείνοι να πήραν κάτι από εμένα. Υπάρχουν όμως και αυτοί που έγιναν φίλοι, φίλοι της ενήλικης ζωής μου, με άλλαξαν, με ωρίμασαν, έγιναν οικογένεια και ελπίζω ότι θα παραμείνουν για πάντα.
Αφιερωμένο το κείμενο σε αυτούς τους αγαπημένους μου, τους δικούς μου, τους πολύτιμούς μου… στον Μιχάλη, στον Ηλία, στην Βασιλική, στη Μαρία και στο μικρό Μιγιάγκι που έχει στην κοιλιά της… στην Ιουλία, στη Μαρία και στην άλλη Μαρία… στους γονείς μου…
Εύχομαι να με αγαπάτε, να με προσέχετε, να με αντέχετε! Εύχομαι να ανταμώσουμε όλοι μαζί με χαρά σύντομα!
