Είναι καιρός να μιλήσουμε για την παραγωγή βιβλίων, την λέξη “συγγραφέας” και την προώθηση στο όνομα της.
Ξεκινάμε με την παραγωγή.
Ο εκδότης ευθύνεται για το τι βγάζει στην αγορά. Και γι’ αυτό εκδότες συνήθως είναι οι άνθρωποι που αγαπούν το βιβλίο, αλλά πάνω από όλα μεθούν και εθίζονται στην ανακάλυψη νέων ταλέντων και προοπτικών. Είναι ένα μεγάλο ρίσκο- οικονομικό και γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται για την άποψη των άλλων μια πιθανή αρνητική επίπτωση στο όνομα του οίκου.
Υπάρχουν, βέβαια, και οι αυτοεκδόσεις όπου εκεί τα πράγματα είναι χαλαρά, τις περισσότερες φορές.Και γι’αυτό ακριβώς τον λόγο μπορεί κάποιος να βρει και διαμάντια!
Αυτό που παρατήρησα, ωστόσο, είναι η τρομερή αύξηση της παραγωγής βιβλίου που δεν συνάδει με την κατανάλωση. Διότι εάν διαβάζαμε όλοι τα τόσα βιβλία που καθημερινά παράγονται, πραγματικά δεν θα είχαμε χρόνο για τα αμέτρητα ριάλιτι στην τηλεόραση, τα εκατομμύρια views και likes στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πόσο μάλλον…δεν θα είχαμε χρόνο να δουλέψουμε.
Όσον αφορά τα παιδικά βιβλία… Που βρίσκει το παιδί τον χρόνο να διαβάζει βιβλία ανάμεσα στις ώρες σχολείου και αμέτρητων εξωσχολικών δραστηριοτήτων και μέσων δικτύωσης; Στην εποχή του Κόβιντ, να τονίσουμε, ότι η παρηγοριά των παιδιών και ο μόνος τρόπος επικοινωνίας είναι ακριβώς αυτά, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν επικρίνουμε τα παιδιά.Αυτή είναι η τάση της εποχής, δυστυχώς και όχι μόνο για τα παιδιά. Καριέρες χτίζονται από τα “σοσιαλ”.
Πάμε στο δεύτερο θέμα που παρατηρώ. Ο ευτελισμός της λέξης «συγγραφέας.»
Είμαστε όλοι συγγραφείς. Υπάρχουν περισσότεροι συγγραφείς απ’ ότι αναγνώστες. Απλά.
Πάμε στην προώθηση.
Προωθούμε το βιβλίο μας όταν έχει κάποιες προοπτικές διαφορετικά προωθούμε τον εαυτό μας. Και αυτή η ανάγκη να προωθήσουμε τον εαυτό μας ως ένα ασύγκριτο συγγραφικό ταλέντο με χιλιάδες βραβεύσεις και αναφορές ,ομολογουμένως φέρνει και τους ανθρώπους του κύκλου μας σε δύσκολη θέση. Διότι από τη μια σκέφτονται ότι βεβαίως οι προσπάθειες αξίζουν επιβράβευση, αλλά και οι φίλοι δεν μπορούν μόνιμα να είναι καύσιμο μιας αδυσώπητης ανάγκης του ατόμου για αυτοπροβολή. Καλό είναι να μιλάνε περισσότερο οι άλλοι για εμάς.
Γίνεται όλο αυτό για το βιβλίο;
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι σε αρκετές περιπτώσεις …δεν γίνεται για το βιβλίο. Απλά το βιβλίο είναι το μέσο ικανοποίησης ανεκπλήρωτων εσωτερικών αναγκών με κέντρο το άτομο που καλύπτονται από την επιβράβευση του περιβάλλοντος.
Πιο απλά…όταν ένας μαθητής μου γράφει καλά, του δίνω ένα υπέροχο αυτοκόλλητο. Μέχρι το αυτοκόλλητο να γίνει αυτοσκοπός και να χάσουμε την ουσία που είναι η μάθηση.
Να τα λέμε και αυτά…γιατί υπάρχουν.
