Υπάρχει μία έκφραση στα αγγλικά, το λεγόμενο «peer pressure», με την οποία περιγράφουμε την πίεση που ασκείται μεταξύ συνομηλίκων για ποικίλα θέματα. Γάμος, εργασία, σχολείο, κάπνισμα, ποτό, είναι κάποια από αυτά.
Μιλάμε για μια μορφή εξαναγκασμού που τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι οι οποίοι εμπλέκονται, δυσκολεύονται σε μεγάλο βαθμό να χειριστούν την κατάσταση. Το αποτέλεσμα είναι πως τα άτομα στα οποία ασκείται πίεση, καταλήγουν να υποκύπτουν σε αυτήν προβαίνοντας σε πράξεις και συμπεριφορές κατά τις οποίες υπό άλλες συνθήκες θα δρούσαν διαφορετικά. Ακόμη κι αν δεν το κάνουν, συχνά νιώθουν άσχημα για τον εαυτό τους που δεν συμμορφώνονται με τα εκάστοτε προστάγματα.
Λαμπρή εξαίρεση, όσοι μένουν ανεπηρέαστοι και χαράσσουν τη δική τους πορεία βασιζόμενοι σε μια πεποίθηση-οδηγό που έχει ως βάση τα πραγματικά τους θέλω. Το «θετικό», αν μπορείς να το χαρακτηρίσεις έτσι, είναι πως οι συμμετέχοντες είναι όμοιοι είτε ως προς την ηλικία τους ή μπορεί να ανήκουν σε ίδιες ομάδες πληθυσμού συνεπώς και η «μάχη» είναι, θεωρητικά, ίση.
Εάν παραμείνουμε αυστηρά στο λεκτικό κομμάτι της πίεσης αυτής, πώς θα την χαρακτηρίζαμε όταν οι λαμβάνοντες μέρος έχουν διαφορετική ηλικία; Για παράδειγμα ενήλικες και παιδιά.
Θεωρώ πως η λέξη εκφοβισμός είναι ιδανική.
Επικριτικά σχόλια, λέξεις ποτισμένες με αρνητική ενέργεια, φωνές. Οτιδήποτε μπορεί να κατακερματίσει τον ανθρώπινο ψυχισμό. Όχι, δεν αναφέρομαι μονάχα σε γονείς, αλλά και σε όλους όσους, παραδόξως, στο δικό τους μικρόκοσμο, δικαιολογούν στο κεφάλι τους τέτοια καμώματα. Κι εδώ έχω να πω: Με ποιο δικαίωμα; Ποιος τους χρίζει ηγεμόνες αθώων ψυχών; Έχουν επίγνωση πως ο τρόπος που απευθύνονται σε ένα παιδί μπορεί να το στιγματίσει για την υπόλοιπη του ζωή; Θαρρώ πως όχι αφού ο υπέρμετρος εγωισμός τους μπορεί να σκεπάσει την κοινή λογική με ένα πέπλο άγνοιας έως και κακίας.
Οπότε, όλα αυτά σε κάνουν να σκέφτεσαι ποιός είναι στην πραγματικότητα ο μικρός.
Αυτό είναι ένα επίθετο που χρησιμοποιούμε για να δηλώσουμε την ηλικία ενός ατόμου όχι το μεγαλείο του, κάτι που στερούνται πολλοί ενήλικες. Κάποτε υπήρξαμε όλοι μας παιδιά και ας μην θυμόμαστε πολλά από εκείνη την εποχή. Όμως ο τρόπος που νιώθαμε ή νιώσαμε μια δεδομένη στιγμή, μας συντροφεύουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ως ενήλικες οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε αυτά που λέμε σε ένα παιδί όπως και στον τόνο της φωνής μας.
Σαφώς και δεν γίνεται να τα προστατέψουμε τελείως από την ασχήμια αυτού του κόσμου και δεν είναι θεμιτό άλλωστε να ζουν σε φούσκα. Είναι συνετό όμως να θυμόμαστε πως ο λόγος μας έχει τη δύναμη να βοηθήσει ένα παιδί να προοδεύσει ή αντίθετα να το ρίξει στα τάρταρα.
Αφιερωμένο στο μικρό όμως τόσο μεγάλο φίλο μου, τον Νίκο.
