Τοξική η περίοδος που διανύουμε και ταξική βεβαίως βεβαίως. Σήμερα θα μιλήσω για τα κρούσματα.
Τι κρούσματα όμως;
Με τις τελευταίες εξελίξεις αποδείχτηκε ότι απλά και μια υπόνοια ,μια φημολογία μπορεί να καταστρέψει ανθρώπους και επιχειρήσεις που είναι ήδη στα πρόθυρα της καταστροφής.
Είναι δυνατόν να μην κολλήσουμε τον ιό ,όταν είναι μια παγκόσμια πανδημία;
Μπορεί να συμβεί στον καθένα μας και σε οποιοδήποτε χώρο, γι’ αυτό και έχει τρομοκρατήσει ολόκληρη την υφήλιο.
Ξέρω, αρκετοί θα έχετε συνωμοσίες στο μυαλό σας και όχι άδικα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της δυσπιστίας που καλλιεργείται χρόνια μεταξύ των κυβερνήσεων και του κράτους και κράτος εννοώ τον λαό.
Απλά δεν εμπιστευόμαστε κανέναν και πάλι όχι άδικα.
Θυμός
Όμως αυτό που περιμένουμε με αγωνία να πετάξουμε την πέτρα στον συνάνθρωπό μας για κάτι το οποίο δεν ευθύνεται, γιατί;
Ο θυμός μας που δεν συγκρατείται και εκφράζεται τόσο έντονα στα σοσιαλ μίντια, γιατί;
Είμαστε θυμωμένοι , ναι, το δέχομαι αλλά όχι απέναντι στο θύμα. Γιατί πάντα πρέπει να εκτίθεται το θύμα;
Αυτό συμβαίνει.
Η αδικία και το έγκλημα κυριαρχούν γιατί στο εδώλιο μπαίνει το θύμα.
Το βλέπουμε καθημερινά.
Στους βιασμούς, στα εγκλήματα στις καθημερινές μας επαφές.
Το θύμα αντιμετωπίζεται όπως ο λεπρός. Στοχοποιείται ,αδυνατεί να αποκατασταθεί επαγγελματικά, γίνεται έρμαιο των μέσων ενημέρωσης.
Αυτό αποτρέπει αρκετά θύματα από το να αποκαλύψουν την αλήθεια. Και αυτά που το κάνουν, το κάνουν άθελα τους ή έχουν ξεπεράσει τον φόβο του τι θα ακολουθήσει.
Στο Θέμα μας
Παρακολουθώ τις απόψεις του κόσμου γιατί εκεί κρύβεται η ρίζα του κακού και η αρχή των πάντων.
Οι άνθρωποι μονίμως θυμωμένοι. Θυμωμένοι με την εκκλησία, γιατί δεν φοράνε μάσκα ή για την θεία κοινωνία, άλλοι με τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, άλλοι με τον Βέρτη και αλλά μαγαζιά στα οποία οι νέοι και μη μαζεύονται λες και μοιράζουν χρήματα κτλ κτλ…Έχουμε και τους πολιτικούς που σε φωτογραφίες δεν δίνουν οι ίδιοι το σωστό παράδειγμα και το συναίσθημα αδικίας ολοένα και μεγαλώνει.
Η πραγματικότητα είναι αυτή. Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα. Θα πάνε εκεί που θέλουν να πάνε ο καθένας για τον δικό τους λόγο. Δεν μπορείς να τους περιορίσεις.
Θα μου πεις γιατί κάποιοι απλά ακολουθούμε τους κανόνες και προτιμούμε το σπίτι και ένα καλό βιβλίο ή μια καλή παρέα.
Αυτό είναι πια πολυτέλεια. Η πολυτέλεια των ημερών μας. Μακάριοι αυτοί που απολαμβάνουν την μοναχικότητά τους, διότι δεν θα νιώσουν ποτέ μόνοι.
Πραγματικότητα
Όμως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Οικογένειες ζουν από κάθε μορφή διασκέδασης, από κάθε μορφή τέχνης, από κάθε μορφή και είδος συναλλαγών.
Δεν μπορεί η ζωή να σταματήσει. Η ζωή συνεχίζεται και με πανδημίες και με πολέμους και με τόσες καταστροφές που συμβαίνουν καθημερινά αιώνες αλλά δεν χτυπούν την πόρτα των ανεπτυγμένων κρατών.Φοράμε τις μάσκες μας,τηρούμε τις αποστάσεις, απολυμαίνουμε τα χέρια μας και προχωράμε με όσες δυνάμεις έχουμε.Αλλά να ξέρετε ότι η μεγαλύτερη δύναμη ενός ανθρώπου είναι οι φίλοι που έχει.Αυτοί που στέκονται δίπλα του.Την οικογένεια δεν την επιλέγουμε,τους φίλους μας ναι.Να έχετε λοιπόν την οικογένεια ή έναν καλό φίλο δίπλα σας.Ιδανικό και τα δύο αλλά η ζωή τα φέρνει αλλιώς πολλές φορές.
Μην κρατάτε λοιπόν πέτρες στα χέρια σας. Είναι το μόνο εύκολο. Αφήστε την πέτρα που είστε έτοιμοι να ρίξετε. Σταθείτε λίγο ,περιεργαστείτε την ,όπως κάνω και εγώ και μετά την αφήνω κάτω.
Ας είμαστε λίγο πιο υπομονετικοί με τους ανθρώπους ,με μεγαλύτερη κατανόηση και ενσυναίσθηση.
Το μόνο που ζητώ είναι λίγο χρόνο πριν την ρίψη. Μπορούμε όλοι να δώσουμε αυτόν τον χρόνο στον εαυτό μας και στους άλλους.
