Οι λέξεις και μόνο τρομάζουν… η τελευταία φορά ! Ας μιλήσουμε λοιπόν για την τελευταία φορά, για εκείνη την φορά που σήμαινε το τέλος, το τέλος μιας σχέσης σημαντικής, που ήρθε στη ζωή μας απροσδόκητα και την τάραξε, την ομόρφυνε, της έδωσε νόημα, περιπέτεια, γέλιο, κλάμα, αναστάτωση και που ήταν μοιραίο να τελειώσει.
Άνθρωποι πάνε και έρχονται στη ζωή μας, κάποιοι μένουν, κάποιοι φεύγουν, άλλοι περαστικοί και άλλοι αφήνουν το σημάδι τους ανεξίτηλο. Κάποιες σχέσεις ξεκινάνε με ένα όμως προδιαγεγραμμένο τέλος, με μία ημερομηνία λήξης, που την γνωρίζεις από την αρχή, αλλά πεισματικά την αγνοείς, γιατί πάντα σε μία άκρη φωλιάζει η ελπίδα! Η ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει και το τέλος δεν θα έρθει. Όμως έρχεται και παρότι το γνώριζες πονάει πολύ.
Και τι μπορεί κάποιος να κάνει? Να θρηνήσει, ναι, να θρηνήσει την απώλεια, να αφήσει τον εαυτό του να το βιώσει, να πέσει και να σηκωθεί ξανά. Τα συναισθήματα μας θετικά ή αρνητικά, πρέπει να μάθουμε να τα ζούμε, να τα διαχειριζόμαστε. Μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε κατάσταση στη ζωή μας.
Οι άνθρωποι είμαστε «προγραμματισμένοι» να προσαρμοζόμαστε, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.
Έτσι λοιπόν μπορούμε να σταθούμε όρθιοι μετά από μία τέτοια απώλεια. Ας μην ξεχνάμε, ότι απώλεια δεν είναι μόνο ο θάνατος, απώλεια είναι και η απουσία ενός σημαντικού ανθρώπου από την ζωή μας, τον οποίο μπορεί να μην τον ξανά δούμε ποτέ, να μην του ξανά μιλήσουμε ποτέ, να μην ξανά ακούσουμε ποτέ την φωνή του.
Φτάνει έτσι μία στιγμή που πρέπει να πούμε αντίο, ξέροντας ότι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που βλέπουμε έναν άνθρωπο, έναν άνθρωπο που μοιραστήκαμε μέρος της ζωής μας, του εαυτού μας, κάναμε όνειρα που δεν ευοδώθηκαν ποτέ. Μετά από εκείνη την στιγμή, ο χρόνος μετράει αντίστροφα…1 μέρα μακριά, 1 μήνας μακριά, 1 χρόνος μακριά… και σιγά σιγά έρχεται η συνειδητοποίηση της απώλειας, η συμφιλίωση με την ιδέα της και η στιγμή που ξέρεις ότι πρέπει να πας παρακάτω, ακόμα και όταν ένα κομμάτι σου αρνείται σχεδόν εμμονικά και περιμένει την επιστροφή. Μα τι κουβάρι δημιουργείται μέσα μας, γιατί πονάμε περιμένοντας την επιστροφή κάποιου ή προσπαθώντας να τον ξεχάσουμε και τελικά δεν ξέρουμε πιο από τα δύο πονάει περισσότερο!
Σιχαίνομαι τους αποχωρισμούς, με τρομάζουν, με παραλύουν, με τσακίζουν αλλά ταυτόχρονα νομίζω ότι έρχονται για να με μάθουν κάτι. Τι να με μάθουν? ότι πρέπει να κάνω τις στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπώ σημαντικές, ώστε όταν φτάνει το τέλος να έχω ζήσει μαζί τους όσο περισσότερο μπορώ, γιατί ίσως έτσι το τέλος να μην αφήνει τόση πίκρα. Ή τελικά να δίνω ένα τέλος άξιο της ιστορίας που έχει προηγηθεί. Όχι ότι τα έχω καταφέρει αλλά είπαμε, μαθαίνω! Δεν μπορώ όμως να πάψω να ελπίζω ότι μία μέρα θα τους συναντήσω ξανά, γιατί η ζωή είναι κύκλος και ίσως κάποιο κύκλοι να μην κλείνουν ποτέ!
“In each loss there is a gain,
As in every gain there is a loss
And with each ending
Comes a new beginning”
