“Η πτώση του φύλλου που το έλεγαν Φρέντυ,”
Ήρθα σε επαφή με το συγκεκριμένο βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια πολύ μικρή, γύρω στην Β’ Δημοτικού όταν έπρεπε να δανειζόμαστε βιβλία από τη βιβλιοθήκη του σχολείου. Θυμάμαι ότι το διάβασα με μια αναπνοή και θυμάμαι το κλάμα μου και την στενοχώρια μου στο τέλος του βιβλίου. Πολλά χρόνια μετά, κατάλαβα το νόημά του και τη θεραπευτική επίδραση που είχε πάνω μου.
Η απώλεια
Η αλήθεια είναι ότι ο θάνατος αποτελεί ένα πολύ δύσκολο, υπαρξιακό ζήτημα που μας απασχολεί όλους είτε έχουμε επίγνωση αυτού, είτε όχι. Δουλεύοντας, λοιπόν, ως ψυχολόγος, η επαφή μου με τα παιδιά αλλά και με τους ενήλικες με έφερε πολλές φορές αντιμέτωπη με την απώλεια του θανάτου. Ο θάνατος…πώς να μιλήσω σε ένα παιδί για τον θάνατο; Νομίζω ότι ένα «λάθος» που κάνουμε όλοι είναι ότι προσπαθούμε να μιλήσουμε στα παιδιά για τον θάνατο, χωρίς να στενοχωρηθούν ή αν στενοχωρηθούν να μην στενοχωρηθούν πολύ. Φοβόμαστε τον θάνατο και τη θλίψη που φέρνει η απώλεια. Όμως, πώς γίνεται να μιλήσω για ένα τόσο σημαντικό θέμα που περιέχει μέσα του την απώλεια, θέλοντας να αποφύγω τον πόνο και την οδύνη που αυτή προκαλεί;
Πολύ συχνά, λοιπόν, χρησιμοποιώ αυτό το υπέροχο βιβλίο για να μιλήσω στα παιδιά και κάποιες φορές και στους εφήβους αλλά και στους ενήλικες για τον θάνατο. Ο Φρέντυ ήταν ένα ζωντανό φύλλο που απολάμβανε τη ζωή στο δέντρο όπου φύτρωσε. Όμως, το δέντρο ήταν φυλλοβόλο και έτσι η ζωή του Φρέντυ ήταν σύντομη. Τον χειμώνα, ο δυνατός αέρας και το κρύο έριξε τον Φρέντυ και τους φίλους του από το κλαδί τους και η ζωή τους με αυτόν τον τρόπο τέλειωσε. Ο Φρέντυ νόμιζε πια πως ήταν άχρηστος, όμως δεν ήξερε πως το σώμα του θα γινόταν λίπασμα και θα βοηθούσε το δέντρο του να γίνει πιο δυνατό.
Ο Λέο Μπουσκάλια χρησιμοποιώντας μια εικόνα οικεία σε όλους μας κατάφερε να κρύψει μέσα της την ζωή και τον θάνατο. Παρουσιάζει τον θάνατο ως την φυσική κατάληξη της ζωής. Η ζωή είναι γλυκιά, γεμάτη συγκινήσεις, κάποιες φορές επίπονη και παράλληλα εύθραυστη. Ο αέρας ή αλλιώς το περιβάλλον, μια ασθένεια αλλά και τα γεράματα, μπορούν να βάλουν τέλος στη ζωή. Είναι σαφώς λυπηρό, για πολλούς από εμάς έντονα οδυνηρό, αλλά ο θάνατος υπάρχει και χρειάζεται να το ξέρουμε. Το να αποφεύγουμε να μιλήσουμε στα παιδιά για τον θάνατο, προσπαθώντας να τα προστατέψουμε, είναι σαν να αποφεύγουμε να τους μιλήσουμε για τη ζωή. Στο βιβλίο, λοιπόν, «Η πτώση του φύλλου που το έλεγαν Φρέντυ», ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας ουσιαστικά μια παραβολή «ανοίγει» το ευαίσθητο αυτό θέμα και αφήνει παιδιά και μεγάλους μέσα από τους μηχανισμούς της προβολής και της ταύτισης, να έρθουν σε επαφή με την απώλεια, να τη θρηνήσουν και να μπορέσουν να τη «χωρέσουν» μέσα τους.
