Γεια σας. Θα ξεκινήσω χωρίς περιστροφές και περικοκλάδες αυτό το επείγον άρθρο. Παρατηρήστε ότι κάθετι που εμφανίζεται εμφανίζεται κάπου, μέσα σε ένα ‘μέσο’. Τα σύννεφα εμφανίζονται στον ουρανό, τα γράμματα πάνω στη λευκη σελίδα, τα κύματα μέσα στη θάλασσα, τα έπιπλα μέσα στο χώρο του δωματίου. Κάθε φαινόμενο εμφανίζεται κάπου. Και μετά εξαφανίζεται. Το φαινόμενο του σώματος λόγου χάρη εμφανίζεται … κάπου και την ώρα του βαθέος ύπνου εξαφανίζεται. Μια σκέψη γεννιέται και πεθαίνει σε μια στιγμή. Ένας ήχος το ίδιο. Όλα τα φαινόμενα του (ας τον πούμε για την ώρα έτσι) υλικού κόσμου γεννιούνται, εμφανίζονται ‘κάπου’ και εξαφανίζονται.
Για κάποιον λόγο (ή για κανένα λόγο, ή για όλους τους λόγους) ταυτίζουμε τον Εαυτό μας με μια συλλογή από τέτοια φαινόμενα. Ένα σώμα, κάποιες σκέψεις, μερικές ιδέες, κάποιες συνήθειες κοκ. Και τα υπόλοιπα φαινόμενα τα κλείνουμε έξω από την πόρτα. ‘Αυτά είναι έξω από Εμένα’, λέμε.
Τι συμβαίνει όμως τη στιγμή που μια σκέψη σας σβήνει και ακόμη δεν έχει εμφανιστεί κάποια άλλη; Προς στιγμην, δεν εμφανίζεται κανενα φαινόμενο. Παρατηρήσατε όμως να εξαφανίζεστε και εσείς μαζί με το φαινόμενο που έσβησε; Η απάντηση είναι ένα ηχηρό ‘Όχι’.
Ακόμη πιο κραυγαλέα, κάθε βράδυ πέφτετε σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα. Εκει απουσιάζουν όλα φαινόμενα, γι’ αυτό και η μνήμη δεν μπορεί να μας πληροφορήσει τίποτα για την ώρα του βαθέος ύπνου. Όμως και πάλι εσείς εξαφανίζεστε; Η απάντηση είναι ξανά ‘Όχι’. Και αν το προηγούμενο ‘όχι’ ήταν αρκετά αβίαστο και εύκολα κατανοητό, για αυτό το δεύτερο ‘όχι’ ίσως έχετε τις ενστάσεις σας και πολύ καλά θα κάνετε.
Πολλοί θεωρούν ότι η κατάσταση του ύπνου είναι μια κατάσταση απουσίας συνείδησης, απουσίας του Εαυτού. Αν ήταν όντως έτσι, αν ο Εαυτός όντως απουσίαζε, τότε δεν θα υπήρχε κανείς να βιώσει μια ανάπαυλα μεταξύ δυο φάσεων ξύπνιου και αυτό που θα βιωνόταν θα ήταν ένα ατέρμονο ξύπνιο. Και αν είσαστε λίγο παρατηρητικοί νομίζω ότι όλοι θα μπορέσετε να επιβεβαιώσετε εμφατικά ότι όντως βιώνετε μια ανάπαυλα μεταξύ της στιγμής που κλεινετε τα μάτια σας και εκείνης που τα ξανανοίγετε.
Τα φαινόμενα έρχονται και φεύγουν, ο Εαυτός όμως είναι πάντα παρόν, κάθε στιγμή. Ίσως λοιπόν η ουσία του Εαυτού δεν κρύβεται στα φαινόμενα, όπως επιμένουμε να πιστεύουμε μια ζωή (μια και ο Εαυτός συνεχίζει να υπάρχει εν τη απουσία τους), αλλά κάπου αλλού..!
ΥΓ: Θα μπορούσε κάποιος αρκετά εύλογα να ισχυριστεί ότι με το που σβήνει ένα φαινόμενο, αυτό που μένει είναι το “μέσο” μέσα στο οποίο αυτό είχε εμφανιστεί. Η αίσθηση συνέχειας του Εαυτου, η αίσθηση Ύπαρξης, Παρουσίας, τη στιγμή που ένα φαινόμενο σβήνει και μέχρι ένα καινούριο να αναδυθεί θα μπορούσε να κάνει κάποιον να αρχίζει να σκέφτεται τον Εαυτό ως αυτό το μέσο, το πεδίο, το φόντο στο οποίο εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα.
Φωτογρφία:Γιάννης Βούλγαρης
Βιογραφικο
Ο Χόρχε Κάπα (Γιώργος Κάκαρης) γεννήθηκε στη Χίο όπου και έζησε τα πρώτα δεκαεπτά χρόνια της ζωής του. Στη συνέχεια μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη για να πραγματοποιήσει τις σπουδές του στο τμήμα Βιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Αφού τις ολοκλήρωσε παρακολούθησε ένα μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών στην Εφαρμοσμένη Γενετική. Επανήλθε στη Χίο όπου και ζει τα τελευταία επτά χρόνια.
Αγαπά να παρατηρεί ό,τι συμβαίνει μέσα και έξω του.
