Μεγαλώνουμε λοιπόν και μαζί μας μεγαλώνουν και οι άνθρωποι που αγαπάμε. Μεγαλώνουν οι άνθρωποι που μεγάλωσαν εμάς, οι γονείς μας….και πόσο δύσκολο να μεγαλώνεις τους γονείς σου…τα πιο δύσκολα παιδιά….
Φτάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας, για άλλους λίγο νωρίτερα για άλλους λίγο αργότερα, σίγουρα όμως έρχεται για όλους. Ξεκινάει από ένα επιπλέον τηλέφωνο, μία ακόμα υπενθύμιση, μία έγνοια παραπάνω από την συνηθισμένη, ένα μάλωμα….και με τον καιρό όλα αυτά πολλαπλασιάζονται, αργά, σταθερά, βουβά. Ώσπου τελικά καταλαβαίνεις ότι οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί εντελώς, εσύ πια είσαι ο «γονιός», που πρέπει να φροντίσει, που πρέπει να νοιαστεί αν έφαγε, αν πήρε τα φάρμακα, αν ξέχασε το ραντεβού με τον γιατρό…Πρέπει να είσαι ταυτόχρονα σκληρός και τρυφερός, να μιλάς με ηρεμία, να επαναλαμβάνεις, να εξηγείς, να καθησυχάζεις. Παράλληλα, η δική σου ζωή προχωράει, με τις δυσκολίες, τα ζόρια, τα τρεξίματα αλλά και τα καλά που θέλεις να μοιραστείς και η ανάγκη σου να στραφείς στους ανθρώπους αυτούς που ήταν τα δικά σου στηρίγματα μεγαλώνει, αλλά τώρα πια δυσκολεύονται…
Και όσο περνάει ο καιρός, δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο και εκείνοι αλλά και εμείς, τσακωνόμαστε, αγανακτούμε, αλλά συνεχίζουμε, όχι τόσο γιατί πρέπει, αλλά γιατί θέλουμε, γιατί η εικόνα των γονιών μας, που όσο τα χρόνια περνάνε, αλλάζει και δεν είναι η γνώριμη εικόνα τους, μας ενοχλεί, μας πονάει, ακόμα και ο τρόπος που μας κοιτάζουν, που δεν μοιάζει πια με εκείνο το βλέμμα που μας έβλεπαν όταν ήμασταν μικρότεροι, αλλάζει και τον τρόπο που εμείς βλέπουμε εκείνους, όχι με λύπηση, αλλά με μία άλλη οπτική, ένα άλλο συναίσθημα, που δεν ξέρω να το πω με μία λέξη, αλλά νομίζω ότι μοιάζει με μιά ζεστασιά, μιά θαλπωρή με λίγο κρυμμένο φόβο.
Σίγουρα οι γονείς δεν είναι τέλειοι, ούτε ως γονείς, ούτε ως άνθρωποι, δεν είναι αλάνθαστοι. Κάνανε λάθη, ακόμα και στον τρόπο που μας ανάθρεψαν, σε εκείνα που μας έμαθαν και σε εκείνα που μας έκρυψαν και ίσως η σχέση μας μαζί τους να μην είναι ιδανική και να έχει περάσει κυριολεκτικά από 40 κύματα. Ούτε η φροντίδα τους είναι εύκολη, άλλωστε βαθιά μέσα τους ούτε και εκείνοι θα θέλανε να τους φροντίσουμε, δεν θα θέλανε να έχουν ανάγκη την φροντίδα κανενός. Νομίζω όμως ότι πέρα από τις δυσκολίες, τα άγχη, την κούραση, η φροντίδα των γονιών μας σημαίνει τελικά κάτι σημαντικό, πέρα από την αγάπη μας για αυτούς, σημαίνει ότι είναι ακόμα μαζί μας, δίπλα μας, είναι εδώ ακόμα και αυτό ίσως να είναι ένα προνόμιο που κάποιοι θα εύχονταν να είχαν αλλά και η δική μας ευχή, είτε είμαστε μικρά είτε πιο μεγάλα παιδιά!
“I think all of us are always five years old
in the presence and absence of our parents”
S.A.
