ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΠΟΥΘΕΝΑ ΠΟΥΘΕΝΑ….
Διαπιστώσεων συνέχεια….κάτι η πανδημία (να την πάλι μπροστά μας!), κάτι η κλεισούρα, κάτι οι «φίλοι» που μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό, κάτι τα γενέθλια που πλησιάζουν και κάτι οι συζητήσεις με φίλους, αυτούς του κανονικούς εννοώ…τσουπ! προκύπτουν νέοι προβληματισμοί αλλά και διαπιστώσεις!!!!
Ας μιλήσουμε λοιπόν, για εκείνους τους μοναδικούς, ξεχωριστούς, διαφορετικούς ανθρώπους που έχουν την αίσθηση ότι δεν χωρούν πουθενά!
Υπάρχουν ναι πραγματικά άνθρωποι οι οποίοι ξεχωρίζουν, γιατί σε ολόκληρη την ζωή τους επέλεξαν οι ίδιοι ή η ζωή τους επέλεξε να είναι διαφορετικοί! Πόσες φορές μιλάμε για την διαφορετικότητα και κυρίως για την αποδοχή της, δυστυχώς όμως ακόμα και στις μέρες μας, που φαίνεται να είμαστε εξοικειωμένοι με κάθε τι διαφορετικό, στην ουσία μας δεν είμαστε. Η πλειοψηφία φαίνεται να αποδέχεται σχεδόν άκριτα, οποιαδήποτε νόρμα, κοινωνική και όχι μόνο, και η διαφορετικότητα την τρομάζει, την φοβίζει , την απωθεί και το χειρότερο οι περισσότεροι άνθρωποι υποκρίνονται ότι δέχονται την διαφορετικότητα, ενώ το μόνο που τελικά κάνουν είναι να την ανέχονται, μέχρι το σημείο που δεν επηρεάζει την κανονικότητά τους.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να ορισούμε την διαφορετικότητα, γιατί, κατά την γνώμη μου, είναι κάτι υποκειμενικό, και σχετίζεται με την οπτική που έχει κάθε άνθρωπος, η οποία οπτική φυσικά σχετίζεται με διάφορους παράγοντες, όπως η εκπαίδευση, η οικογένεια, τα ερεθίσματα και κατά βάση την παιδεία που έχει κάθε άνθρωπος.
Ωστόσο, θα ήθελα περισσότερο να εστιάσουμε στους ανθρώπους που είναι ή και αισθάνονται διαφορετικοί,
εκείνους που η διαφορετικότητά τους τους αφήνει μονίμως εκτός…είναι οι άνθρωποι που οι προσωπικές τους επιλογές δεν ακολούθησαν την πεπατημένη, δεν στριμώχτηκαν σε επιλογές άλλων, άλλα όρθωσαν ανάστημα και ακολούθησαν τις προσωπικές τους δύσκολες επιλογές, είναι εκείνοι που έχουν επιλέξει να ζούν με την αλήθεια, την κοιτούν στα μάτια και ας είναι σκληρή, πιστεύουν στους ανθρώπους και ας είναι γεμάτοι πληγές επειδή εμπιστεύτηκαν τους λάθος ανθρώπους, είναι εκείνοι που δεν φοβήθηκαν να μεινουν μόνοι παρά να βρίσκονται σε σχέσεις επιφανειακές…γιατί τελικά η διαφορετικότητα έχει μοναξιά, πολύ μοναξιά
…..τους συναντάμε κάθε μέρα, μπορεί να είναι χαμογελαστοί και ευχάριστοι, μπορεί πάλι να βρίσκονται σε μία γωνία μόνοι τους παρατηρώντας τους άλλους, τους «φυσιολογικούς», που η ζωή τους φαίνεται να ρέει τόσο αβίαστα, σαν το νερό …και μερικές φορές πόσο θα ήθελαν και εκείνοι να είναι έτσι…
Η ανάγκη του ανήκειν, αποτελεί μία βασική ανθρώπινη ανάγκη, η οποία αποτελεί το νήμα που συνδέει το εγώ με τους άλλους. Ως τέτοια λοιπόν, είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους, αλλά δεν αναπτύσσεται ικανοποιητικά σε πολλούς.
Πιστέψτε με ο δρόμος της διαφορετικότητας είναι εξαιρετικά δύσκολος, επίπονος και μοναχικός.
Κάποιοι τον επιλέγουν συνειδητά και κάποιους με έναν μαγικό τρόπο τους επιλέγει εκείνος. Δεν έχει σημασία, το πιο σημαντικό είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας, την ψυχή, το μυαλό μας, να μην κρίνουμε την ζωή και τις επιλογές των άλλων, μόνο και μόνο γιατί είναι διαφορετικές από τις δικές μας ή απο τις «κανονικές» που μας έχουν μάθει, να δώσουμε ουσιαστικό χώρο και χρόνο στη ζωή μας, αν πραγματικά μας ενδιαφέρει, αλλιώς ας τους αφήσουμε ήσυχους να συνεχίσουν τον δρόμο τους, όπως μόνο εκείνοι ξέρουν. Πάνω από όλα όμως να θυμόμαστε ότι η διαφορετικότητα μπορεί άξαφνα να χτυπήσει την πόρτα μας και τότε να μας φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με τις συμπεριφορές μας!
Υ.Γ. Το να είσαι ή να νιώθεις διαφορετικός είναι ευχή και κατάρα μαζί, εξαρτάται το πως καθένας το διαχειρίζεται και φυσικά το κατά πόσο θα έχει κάποιος την τύχη να βρει Ανθρώπους που να αγκαλιάσουν αυτήν την διαφορετικότητα. Ρίξτε μία ματιά γύρω σας….είναι πολλοί…είμαστε πολλοί….
