Κάθε βράδυ έκλαιγε,ούρλιαζε σαν τον λύκο, θρηνούσε. Και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο ο πόνος μεγάλωνε. Τόσο πιο δύσκολο ήταν να την παρηγορήσουμε την θεία μου. Κρατούσε τη φωτογραφία του νεκρού της γιού.
Παλικάρι μου, που είσαι παιδί μου, δεν θα σε ξαναδώ ψυχή μου.»
Ανατρίχιαζα μόνο στην εικόνα. Μόνο στην ιδέα του πόνου. Τα μάτια της μάνας, τα χαμένα, τα δακρυσμένα.
Η μανία της να σκίσει την σάρκα της, να κάνει κομμάτια την ήδη κομματισμένη της καρδιά.
Πάντα κλαίω το Πάσχα, όχι για τα πάθη του Χριστού μας. Ο Χριστός ήταν δυνατός. Με την Παναγία λύγιζα.
Το κλάμα της στο έργο του Τζεφιρέλι που έβλεπα κάθε Πάσχα από μικρή στην τηλεόραση.
Το «Ω γλυκύ μου έαρ» που έφερνε στην μνήμη μου την εικόνα της μάνας να χτυπιέται από τον πόνο, τον παιδικό μου φίλο που έφυγε στα 16 και περίμενα να μου μιλήσει καθώς τον αποχαιρετούσαμε. Φώναξα την μητέρα μου ,θυμάμαι ,και της είπα «κοίτα, είναι ιδρωμένος, λάθος έχουν κάνει, μαμά, ζει δεν το βλέπετε!».
Φοβόμουν να κοιτάξω στα μάτια την μητέρα του. Τι να της πω; Πως να την παρηγορήσω, καθώς με κοιτούσε περιμένοντας να δει δίπλα μου το παιδί της.
Αυτές οι μέρες είναι μέρες πένθους.
Και η Παναγιά κατοικεί στις μητέρες του κόσμου, στους γονείς του κόσμου που έχασαν τα αγγελούδια τους.
Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς να πω. Ο πόνος είναι συντριπτικός.
Σύμβολο είναι η Παναγία. Παρηγοριά κάθε μάνας. Έμεινε δυνατή και άπλωνε αγάπη. Και εμείς να παραμένουμε δίπλα σε κάθε Παναγία του κόσμου που βρέθηκε στην ίδια μοίρα ,όχι με συμβουλές, άλλα με μια αγκαλιά γερή, δυνατή, σφιχτή που να πνίξει κάθε κραυγή πόνου.
«Είμαστε δίπλα σου ,Παναγιά, και όταν θρηνείς και όταν ελπίζεις και όταν στέκεσαι εκεί σιωπηλή ,αθόρυβη βλέποντας το κενό. Εκεί θα είμαστε και την ώρα που με πολύ κόπο θα σκάσεις ένα γλυκό χαμόγελο, γιατί το αγγελούδι σου είναι πάντα μαζί σου.»
