Πόσοι απο εμάς δεν έχουμε έρθει μπροστά σε ένα δίλημμα και μάλιστα περισσότερες από μία φορές?
Πιστεύω όλοι μας. Κληθήκαμε να πάρουμε μία απόφαση και αφού την πήραμε μέσα μας μία φωνή μας ρωτούσε τι θα είχε γίνει αν αποφασίζαμε αλλιώς? Και καμιά φορά αυτή η φωνή γίνεται επίμονη και βασανιστική…και οι λογικές εξηγήσεις τελειώνουν και εμείς μετέωροι ανάμεσα σε αυτό που τελικά κάναμε και σε εκείνο το αν το είχαμε κάνει αλλιώς….
Διλήμματα λοιπόν, έρχονται ξαφνικά για να μας διαταράξουν την ηρεμία, να μας βάλουν σε σκέψεις και ίσως να μας διδάξουν.
Τι να μας διδάξουν?
Ότι τις περισσότερες φορές δεν θα έχουμε μία δεύτερη ευκαιρία, ότι κάποια πράγματα διορθώνονται και κάποια άλλα όχι, ότι μερικές αποφάσεις θα πρέπει να λαμβάνονται ίσως εν θερμώ, ενώ κάποιες άλλες όχι, ότι εκείνη η πρώτη αντίδρασή μας, ένα αυθόρμητο και αβίαστο ναί ή όχι, ίσως και να ήταν η πιο σωστή απόφαση της ζωή μας, ότι οι αλλαγές δεν έρχονται με εύκολο τρόπο, αλλά τελικά αξίζουν και ότι θα πρέπει κάποιες φορές στην ζωή μας να ακολουθούμε το ένστικτο και το συναίσθημά μας και να κάνουμε αυτό που φαντάζει τρελό, αυτό που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε, αυτό που θα μας βγάλει από την ασφάλειά μας και θα αξίζει χίλιες φορές περισσότερο.
Να ρισκάρουμε λοιπόν?
Να φανούμε τολμηροί και να ξαφνιάσουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό? Γιατί όχι? Και αν πονέσουμε και αν πληγωθούμε? Και αν μετανιώσουμε? Και αν τελικά όλα πάνε καλά? Απαντήσεις δεν έχω, γιατί και εγώ ακόμα τις ψάχνω, άλλωστε πιστεύω ότι είμαι εξαιρετικά κακή στα διλλήματα και όπως όλοι μας ακόμα μαθαίνω απο αυτά. Σκέφτομαι όμως καμιά φορά ότι το πιο δίκαιο θα ήταν να ζούμε δυο ζωές! Μία με τις αποφάσεις που πήραμε και ακολουθήσαμε και μία ακόμα με τις άλλες που απορρίψαμε, μόνο τότε ίσως γνωρίζαμε πραγματικά τι θα είχε συμβεί. Επειδή όμως έχουμε μία ζωή ας την γεμίσουμε με περισσότερες στιγμές και με λιγότερα αν….
